É, øya

Om du lytta fokusert bortaførr det du trur e mett heile

Om du prøva sjå mé, verkelig sjå mè, såg du kanskje øya mi, den frodigirrandes
som hildra dirrandes, som a soldis ein vakker midtsommardag.
då fikk du óg føl dein smule stranda mi som krainsa sjællkvit, kjeint smettandes glitterbølge skumma føttern, og du vil ha stainsa og sainsa resten, må vit
hørt summesangen ifrå ijnnerste stammen, der du ana at røttern dainsa vrifritrott
du naut av angen, fikk vasse berrføtt, kjeint myrsive mett killa dett, nokko é veit du vill ha syns va godt.
Når kveildn kom, men svale drag, fikk du være jordsmonne, stryke bakken min med nennsom haind, kjeint at skjærgræsse va smakfullt ruinda, mjukgjort a havsdugg og sjønnt at; fruktsom, va øyas indre laind.
Mæn, om du fikk sjå ho sånn, speiblinka, sommerlig, vil du då óg sjå ho når ho ligg bergnaken utn tang, ugjennomtrengelig isa, som låg ho, øyperla, fast, bortglømt i gromsåt kilde
a frossnt fostervainn? 



                        ©Laila Bonsaksen